Ich habe beschlossen mich selbst zu recyclen

Ich habe beschlossen mich selbst zu recyclen 

Galerie Medial Berlin 2006

De noodzaak te recyclen. Zoals in mijn jeugd de jas van mijn broer veranderde in een jas voor mijzelf.
De jas en ik waren na de ingreep geen van beiden meer.

Een verregaand hedendaags spel met identiteit. Niets is meer wat het lijkt. Het verlangen te recyclen werd ingegeven door de last van een te grote erfenis: het verlangen de conserveringsdrang van de westerse kunstwereld te doorbreken. Kunst moet vervangbaar worden en vergankelijk zijn. Voor Maria Es is kunst een constante stroom van energie die niet gaat over mooi – lelijk of kostbaar.
Haar recycle-project begon in 2002 na twintig jaar schilderen. 

Wie recycled Rembrandt – Vermeer – Mondriaan?

Jezelf opheffen, de uiterste consequentie van een artistiek en creatief proces.

Er zijn voorbeelden van kunstenaars die hun werk gerecycled hebben (Roy Lichtenstein – Rob Scholten), maar dan in de betekenis van hergebruik van ideeën of afbeeldingen van andere kunstenaars. Maria Es gaat een stap verder. Zij recyclet haar eigen schilderijen. Niet door ze over te schilderen, maar door aan het ‘oude’ schilderij nieuwe beeldelementen toe te voegen zonder dat het voorgaande verdwijnt.

‘Es Cape’ Haar eerste recycle-schilderij draagt de titel ‘Es Cape’.

‘Vor dem Schrei’ Elk gerecycled schilderij draagt nu 2 jaartallen. In meerdere van haar ‘nieuwe’ schilderijen zijn de invloeden van Berlijn duidelijk zichtbaar. Zoals in het jongensportret. Het aanvankelijk onschuldig kijkende gezichtje -1997- krijgt in 2005 een dramatisch lading als hij door het silhouet van de ONYVA icoon kijkt. 

Een landschap wordt gekanteld en bespeeld door de ONYVA icoon. 

De Wieg kantelt na de dood van haar zoon Chris.